Deze blog heb ik een paar jaar geleden geschreven toen de Earring haar 50 jarig jubileum vierde. Dat de ‘Gouden Band’ door de ziekte van George Kooymans een aantal jaren na dato gedwongen werd te stoppen, kon toen nog niemand vermoeden
Als de bom valt
De Golden Earring heeft door de jaren heen vele trouwe fans aan zich weten te binden. Niet zo verwonderlijk als je je bedenkt dat onze nationale rock-trots op dit jaar Abraham heeft gezien. Dat lukt je niet als je geen trouwe following weet te creëren. Sommige van deze Earring-Fans zijn fan voor het leven. Voor deze mensen is er eigenlijk niets verkeerds te vinden en als er al iets te zeuren valt dan doen ze liever alsof het niet bestaat. Ik ben zo’n fan 😉
De bom sloeg in toen ik -12 jaar oud – naar mijn eerste rock-concert ‘ever’ ging. Het was meteen raak. Een Golden Earring concert in de Vliegermolen te Voorburg op een oktoberavond in 1972. Dat was de avond dat ik een beslissing nam die een groot gevolg had voor de loop van mijn verdere leven. Meer dan 20 jaar heb ik met dezelfde ambitie en passie gestreefd naar het bereiken dat succes. Ik schreef liedjes, oefenende me kleurenblind, zat uiteindelijk een aantal jaren op het conservatorium en speelde in een aantal bands. Hoogtepunt was de CD die ik met E.Z.Money maakte voor SONY in de periode 1990 – 1993.
Talent, inspanning en succes
In die tijd heb ik vaak mijn hoofd gebroken over de essentie van succes. En dan met name het hebben van succes in de muziek.
- Is er een speciale formule voor succes of is het uiteindelijk allemaal een kwestie van toeval?
- Bestaat er een verband tussen talent, inspanning aan de ene kant en succes aan de andere?
Ik heb die formule – als die al bestond – niet kunnen ontdekken en besloot op mijn 33e een andere weg in te slaan.
Glibberig pad
Mijn verhaal staat niet op zich. Iedereen die zich wel eens op het glibberige pad van de muziek industrie heeft begeven, weet waar ik het over heb. Iedereen kent wel iemand (of was ooit iemand) met een droom om het te maken in de muziek. Om een zaal in vervoering te kunnen brengen zoals bijvoorbeeld de Golden Earring dat al meer dan 50 jaar doet. Wat is er toch met zo’n band als de Golden Earring aan de hand dat het succes aan hen lijkt te kleven? Wat hebben de Stones of U2 dat andere bands niet lijken te hebben?
Er moet een ingrediënt zijn wat zich niet zo gemakkelijk definiëren, laat staan sturen.
De Songs
Wordt het succes van de Golden Earring bepaalt door de songs? Dat lijkt me niet. Eerlijk is eerlijk; een groot aantal nummers van de Earring zijn ontegenzeggelijke klassiekers maar hoeveel klassiekers hebben we nooit gehoord van andere bands omdat er ze nooit die aandacht op zich wisten te richten?
Muzikale kwaliteiten
Wordt het succes van de Golden Earring bepaalt door de muzikale kwaliteiten van de afzonderlijke leden? Ook dat lijkt me zeer onwaarschijnlijk. Begrijp me niet verkeerd; de afzonderlijke leden van de Golden Earring zijn haast de personificatie van hun instrument. Maar ook dat heeft met veel meer te maken dan muzikaal vakmanschap alleen…
Belediging voor de fans!
Laatst las ik op Facebook een bericht waarin Johan Derksen de Earring afviel op het optreden dat Barry Hay had gedaan bij de Toppers in 2015. Johan vond dat optreden maar een belediging voor de Earring fans. In eerste instantie zag ik daar geen kwaad in.
Tot dat ik dat bewuste optreden – waarin Barry Hay samen met de super-schnabbelaars van de Toppers de drie grootste Earring hits deed – op mijn YouTube pagina als voorgestelde keuze werd gepresenteerd.
[Het was Youtube niet ontgaan dat ik de laatste tijd vanwege het vijftig jarige bestaan wat vaker weer naar video’s van de Earring had gekeken.]
Medley
Meteen op de bewuste video geklikt. Barry Hay werd zeer eervol voorgesteld als de beste zanger van Nederland en deed daar een Earring-Medley. Nooit gedacht dat dit repertoire ooit in een medley vorm beschikbaar zou komen. Eerlijk is eerlijk. De nummers hebben nog nooit zo perfect geklonken. Wat wil je als je over een volwaardig orkest beschikt!
Jeroen van der Boom
Maar op het moment dat ‘Twilight Zone’ wordt ingezet en Jeroen van der Boom de zangpartij van George Kooymans voor zijn rekening neemt, bekruipt mij een vreemd gevoel.
Dat gevoel komt terug als het onvermijdelijke ‘Radar Love’ ter tafel komt. Intro klinkt net zoals op de plaat. Beter zelfs. Het rijke geluid vult de hele zaal en niets lijkt een perfecte versie van het meest beroemde Earring nummer aller tijden nog in de weg te staan. En dat is ook zo.
Deze versie klinkt vol en alle partijen die op de plaat staan, zijn prominent aanwezig. De gitaren scheuren en doen de bekende vraag en antwoord met de zang. De blazers en alle backing-vocals knallen voluit in de chorussen en dragen zo bij aan de meest perfecte uitvoering van ‘Radar Love’ ooit. Toch mis ik iets…
Je hoort vooral wat er mist…
De essentie van muziek laat zich niet in een partituur vangen. Dat wordt des te meer duidelijk op het moment dat het intro van ‘Radar Love’ overgaat in de beroemde shuffle van Cesar en Rinus. Dan voel je dat het niet helemaal hetzelfde is. Het lijkt maar een miniem verschil en toch is dit misschien wel het verschil waar het bij succes overgaat.
De drummer speelt alle noten en toch raakt het niet aan het origineel. De bas is perfect strak en lijkt toch in de verste verte niet op die markante, hoekige stijl van Rinus.
Geloofwaardig
In dat moment is ‘Radar Love’ op z’n kwetsbaarst. Dan hoor je de essentie van die song en tegelijkertijd de essentie van succes; Geloofwaardigheid.
Brendon Burchard – één van mijn Amerikaanse mentoren- zei altijd; “You don’t believe the message if you don’t believe the messenger”.
Dat is waar Johan Derksen m.i. indirect op doelde. The Golden Earring heeft trouwe fans omdat deze fans de muziek ‘geloven’. Omdat ze de band geloven. Als groep. Als een verzameling unieke individuen die samen een factor vormen die zich niet eenvoudig laat omschrijven maar uiteindelijk wel kinderlijk eenvoudig is; authenticiteit.
Jochie van 12
Als jochie van 12 schreef ik in mijn Earring plakboek dat ze ‘niet commercieel’ waren. In mijn naïviteit verscheen hun geloofwaardigheid voor mij als ‘niet commercieel’. Ik nam de Earring serieus omdat ze zichzelf serieus namen. Tot op de dag van vandaag.
Het door Derksen gewraakte Toppers-uitstapje van één verdwaalde Earring-lidbij is eigenlijk een zeer geslaagd experiment. Al was het al alleen maar om meer helderheid te krijgen over het geheim van succes.
De Earring zijn Toppers maar zijn niet de Toppers
De Toppers zijn ook een overweldigend succes. Dat zal niemand ontkennen. Je kunt je echter afvragen voor hoeveel jochies van 12 jaar een optreden van de Toppers net zo’n levensveranderende ervaring zal als die van mij. Een ervaring die nu al bijna meer dan 40 jaar mee gaat.
In 1987 speelde ik in The Boxx en hadden we na veel gedoe eindelijk een platencontract weten te scoren bij Phonogram. Onze eerste single was zelfs een klein hitje aan het worden. In die tijd moesten voor de promotie ook naar alle voor die tijd relevante radio shows in den landen. Zo waren we ook te gast bij ‘Los Vast’ van Jan Rietman (waar we ook onze eerste serieuze kans kregen) In die tijd had George Kooymans net een soloplaat uit en liep daar dus ook rond. Op een gegeven moment liep ik tegen hem aan toen we allebei verkeerde afslag naar een loze ruimte hadden genomen. Op dat moment zei ik tegen hem hoeveel impact de Earring op mijn leven had gehad. Waarop hij zei; “Maar wie ben je dan?” Het was niet het antwoord wat ik had verwacht. Het was wel een lesje relativering van de bovenste plank. Als je wilt dat anderen je serieus nemen, moet je misschien wel beginnen om jezelf niet zo serieus te nemen. Wie weet..